การใช้สระ
สระต่างๆ ที่เราเปล่งเสียงออกมาทางภาษาพูด ย่อมไม่มีพลิกแพลงอย่างไร เพียงแต่ลั่นสำเนียงให้ชัดเจนเป็นที่รู้กันได้ก็นับว่าพอแก่ความต้องการในทางภาษาแล้ว แต่ในภาษาหนังสือ ต้องการความหมายแสดงประจักษ์ทางตาเป็นที่สำคัญ เพราะฉะนั้นจึงมีระเบียบและวิธีเขียนที่ต้องอาศัยหลักเกณฑ์ละเอียดกว่าภาษาพูด เพราะนอกจากจะเป็นเครื่องหมายให้รู้ทางตาแล้ว ยังต้องใช้เป็นเครื่องหมายนำในการออกเสียงให้ถูกต้องชัดเจนด้วย ผู้ศึกษาจึงจำเป็นต้องรู้หลักการใช้และการเขียนให้เหมาะสมกับยุคสมัยที่ภาษาได้เจริญก้าวหน้าไปตามจังหวะของมัน เพราะฉะนั้นการการใช้และการเขียนจึงมักมีการเปลี่ยนแปรแก้ไขได้เป็นครั้งคราวแต่มีหลักสังเกตในเบื้องต้น คือบรรดาสระในภาษาไทย (ยกเว้น ฤ ฤๅ ฦ ฦๅ) จะใช้เขียนตามลำพังไม่ได้ต้องใช้คู่กับพยัญชนะเสมอ แม้สระที่เราต้องการจะใช้โดดๆ ซึ่งเรียกว่าสระลอยจะต้องมีตัว อ กำกับอยู่ด้วยเสมอ เช่นคำว่า อิน อุ่น อ่าน จะเขียนแต่สระไม่ได้เพราะในวลีหรือประโยคเดียวกันเราเขียนคำติดต่อเป็นพืดเดียวกัน ไม่มีเว้นวรรคเป็นคำๆ เหมือนภาษาบาลีสันสกฤตและภาษาตระกูลยุโรป ถ้าไม่มีตัว อ กำกับอยู่ด้วย ก็จะทำให้สระลอยเหล่านั้นไปติดกับตัวพยัญชนะที่มาข้างหน้า ทำให้เกิดความฉงนในการอ่าน เช่น นอน ่าน (นอนอ่าน) ถ้าเขียนติดกันก็จะเป็น นอน่าน ไป เพราะฉะนั้นการเขียนรูปสระที่ติดตามลำพังจึงต้องมีตัว อ กำกับอยู่ด้วย ต่อไปนี้จะได้อธิบายหลักเกณฑ์การใช้สระบางตัวที่มีเสียงซ้ำกันแต่มีรูปต่างกัน หรือมีวิธีเขียนที่จำต้องกำหนดพิเศษ ส่วนสระที่เขียนตามปกติ ไม่มีวิธีพลิกแพลงอย่างไรจะไม่อธิบายไว้ในที่นี้
ที่มา : กำชัย ทองหล่อ. (๒๕๕๔). หลักภาษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ ๑๓). กรุงเทพฯ : รวทสาส์น
สระต่างๆ ที่เราเปล่งเสียงออกมาทางภาษาพูด ย่อมไม่มีพลิกแพลงอย่างไร เพียงแต่ลั่นสำเนียงให้ชัดเจนเป็นที่รู้กันได้ก็นับว่าพอแก่ความต้องการในทางภาษาแล้ว แต่ในภาษาหนังสือ ต้องการความหมายแสดงประจักษ์ทางตาเป็นที่สำคัญ เพราะฉะนั้นจึงมีระเบียบและวิธีเขียนที่ต้องอาศัยหลักเกณฑ์ละเอียดกว่าภาษาพูด เพราะนอกจากจะเป็นเครื่องหมายให้รู้ทางตาแล้ว ยังต้องใช้เป็นเครื่องหมายนำในการออกเสียงให้ถูกต้องชัดเจนด้วย ผู้ศึกษาจึงจำเป็นต้องรู้หลักการใช้และการเขียนให้เหมาะสมกับยุคสมัยที่ภาษาได้เจริญก้าวหน้าไปตามจังหวะของมัน เพราะฉะนั้นการการใช้และการเขียนจึงมักมีการเปลี่ยนแปรแก้ไขได้เป็นครั้งคราวแต่มีหลักสังเกตในเบื้องต้น คือบรรดาสระในภาษาไทย (ยกเว้น ฤ ฤๅ ฦ ฦๅ) จะใช้เขียนตามลำพังไม่ได้ต้องใช้คู่กับพยัญชนะเสมอ แม้สระที่เราต้องการจะใช้โดดๆ ซึ่งเรียกว่าสระลอยจะต้องมีตัว อ กำกับอยู่ด้วยเสมอ เช่นคำว่า อิน อุ่น อ่าน จะเขียนแต่สระไม่ได้เพราะในวลีหรือประโยคเดียวกันเราเขียนคำติดต่อเป็นพืดเดียวกัน ไม่มีเว้นวรรคเป็นคำๆ เหมือนภาษาบาลีสันสกฤตและภาษาตระกูลยุโรป ถ้าไม่มีตัว อ กำกับอยู่ด้วย ก็จะทำให้สระลอยเหล่านั้นไปติดกับตัวพยัญชนะที่มาข้างหน้า ทำให้เกิดความฉงนในการอ่าน เช่น นอน ่าน (นอนอ่าน) ถ้าเขียนติดกันก็จะเป็น นอน่าน ไป เพราะฉะนั้นการเขียนรูปสระที่ติดตามลำพังจึงต้องมีตัว อ กำกับอยู่ด้วย ต่อไปนี้จะได้อธิบายหลักเกณฑ์การใช้สระบางตัวที่มีเสียงซ้ำกันแต่มีรูปต่างกัน หรือมีวิธีเขียนที่จำต้องกำหนดพิเศษ ส่วนสระที่เขียนตามปกติ ไม่มีวิธีพลิกแพลงอย่างไรจะไม่อธิบายไว้ในที่นี้
